Dlatego możesz być zaskoczony i zaniepokojony powalonymi starymi, zgniłymi drzewami, których możesz znaleźć mnóstwo w pierwotnym lesie. Wyglądają na martwe i w pewnym sensie takie są, ale pod wieloma względami są równe swoim zielonym braciom i siostrom.

Śmierć drzewa często zaczyna się, gdy drzewo jeszcze stoi, a z powodu uszkodzeń lub starości postępują procesy rozkładu. Takie martwe, stojące drzewo służy jako siedlisko dla grzybów saprotroficznych, dostarcza pożywienia rzadkim owadom, jest idealną przestrzenią dla mchów i porostów, a wiele innych po prostu czeka, aż osobnik w końcu upadnie. Następnie zamieszkuje go niezliczona ilość organizmów: bakterie, grzyby, bezkręgowce i inne zwierzęta, a jest ich nawet trzy razy więcej niż na żywym drzewie. W Puszczy Białowieskiej, która jest lasem w stanie równowagi, stare pnie rozkładają się powoli, nawet do 100 lat, a całe martwe drewno może stanowić 27-30% całej nadziemnej biomasy! Dzięki temu las może się naturalnie regenerować.

Gnijące pnie pełnią jeszcze jedną bardzo ważną funkcję: zatrzymują wodę, działając jak gąbka, dzięki czemu puszcze pierwotne są miejscem o znacznie niższym ryzyku pożaru niż lasy gospodarcze. Możesz o tym przeczytać poniżej (klik-klik):

Czy organizacje ekologiczne zmieniły zdanie w sprawie ochrony Puszczy Białowieskiej? – Q&A

Śmierć dużego drzewa w lesie oznacza ogromne zmiany w ekosystemie, w dostawie światła, składników odżywczych i materii organicznej, a jak wiemy bez zmian nie ma rozwoju.
Puszcza Białowieska kocha swoje martwe-żywe drzewa. To one są głównym powodem, dla którego jest pierwotną dziczą.

Dla wszystkich którzy chcą poznać Puszczę Białowieską pod okiem wyspecjalizowanego przewodnika zapraszamy na www.fundacjadziko.org.

Artykuł Życie po życiu pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.