Artykuł Na ścianie myśliwego lepiej wygląda głowa wilka, niż głowa kundla… rozmowa w Radio 357 pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Mimo rosnącej liczebności, wilki wciąż wykazują lęk przed ludźmi. Według dr. Kuijpera, przekonanie, że ochrona wilków spowodowała ich większą odwagę w kontaktach z człowiekiem, to jedynie mit.

„Nasze eksperymenty pokazują, że wilki nadal bardzo boją się ludzi. Gdy tylko usłyszą ludzki głos, uciekają w ponad 80% przypadków,” wyjaśnia naukowiec.

Wyniki tych badań obalają popularny pogląd, że wilki, których populacja wzrasta, tracą swój wrodzony strach przed człowiekiem.

Badania, finansowane przez Narodowe Centrum Nauki, realizowane są m.in. w Borach Tucholskich, gdzie wilki od ponad dekady mają styczność z ludźmi. Mimo to, ich reakcje na symulowaną obecność człowieka pozostają niezmienne – drapieżniki nieustannie unikają ludzi, co może stanowić ważny wniosek na temat ich zachowania w środowiskach zmienionych przez człowieka.

Kuijper zauważa również, że większa liczba młodych wilków może prowadzić do bardziej ryzykownych zachowań.

„Młode wilki przypominają nastolatków – są mniej doświadczone i podejmują większe ryzyko, co sprawia, że czasem trafiają w pobliże ludzkich osiedli,” komentuje naukowiec, wspominając przypadki, w których młode osobniki pojawiają się w miastach.

Badania dr. Kuijpera nie tylko pogłębiają naszą wiedzę na temat zachowań wilków, ale również pomagają lepiej zrozumieć ich rolę w ekosystemach. Do 2026 roku zespół badawczy planuje zakończyć projekt, który pozwoli jeszcze bardziej przybliżyć odpowiedź na pytanie, jak wilki funkcjonują w środowiskach, gdzie dominującą rolę odgrywa człowiek.

Decyzje o złagodzeniu ochrony wilków są obecnie tematem debaty na szczeblu europejskim. Czy działania te będą miały wpływ na dalsze zachowania wilków wobec ludzi? To pytanie pozostaje otwarte.

Tekst źródłowy – LINK

Read in English.

Artykuł Wilki w Europie – odbudowa populacji i lęk przed człowiekiem pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Rzeka jako źródło życia

Woda płynąca w rzekach jest podstawowym źródłem życia dla niezliczonej liczby organizmów, od mikroorganizmów po duże ssaki. Rzeki dostarczają niezbędne składniki odżywcze, są miejscem rozrodu dla wielu gatunków ryb, a także stanowią kluczowy element ekosystemów lądowych, nawadniając tereny uprawne i lasy.

Ekosystemy wodne i lądowe

Rzeka jest integralną częścią ekosystemów, przez które przepływa łącząc je ze sobą – od górskich źródeł po ujścia do mórz. Woda przenosi ze sobą nie tylko wodę, ale i substancje odżywcze, które są kluczowe dla roślin i zwierząt zamieszkujących te tereny.

„Rzeka to jak arteria krwi w organizmie – transportuje niezbędne składniki odżywcze i oczyszcza organizm”

Znaczenie dla ludzi

Rzeki od zawsze były kluczowe dla rozwoju ludzkich cywilizacji. Dostarczają wodę pitną, są źródłem pożywienia oraz umożliwiają transport i komunikację. Ważne jest zrozumienie i szacunek dla rzek w kontekście zrównoważonego rozwoju.

„Nie możemy traktować rzek jak ścieków, do których wrzucamy odpady. Musimy je chronić i dbać o nie, ponieważ od tego zależy nasze przetrwanie”

Wyzwalanie zanieczyszczeń

Bardzo ważną kwestią jest monitorowanie i redukcja zanieczyszczeń w rzekach. Zanieczyszczenia mają katastrofalny wpływ na ekosystemy wodne i zdrowie ludzkie. Warto inwestować w technologie oczyszczania wód oraz edukację społeczeństwa na temat znaczenia czystych rzek.

Rola rzek w klimacie

Rzeki pomagają regulować temperaturę i wilgotność, co ma bezpośredni wpływ na klimat lokalny i globalny.

„Ochrona rzek to także ochrona klimatu. Musimy zrozumieć, że wszystko jest ze sobą połączone”.

Rzeki to nie tylko ciek wodny, ale żywiciel na wielu poziomach, odgrywający kluczową rolę w ekosystemach i życiu człowieka. Musimy dbać o ich czystość i zdrowie, aby mogły dalej pełnić swoje niezastąpione funkcje.

Wywiad ten możesz obejrzeć w całości- TUTAJ.

Read in english.

Artykuł Rzeka to nie jest ściek wodny. To żywiciel na wielupoziomach pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Biebrzański Park Narodowy, obejmujący te tereny, jest największym parkiem narodowym w Polsce. Bagna Biebrzańskie to dom dla wielu rzadkich gatunków roślin i zwierząt. Wśród
nich można spotkać takie skarby jak orzeł bielik, bocian czarny, wilki, łosie oraz liczne gatunki ptaków wodnych i błotnych. To prawdziwy raj dla ornitologów – w okresie wiosennych i jesiennych przelotów można tu obserwować tysiące ptaków migrujących oraz unikatowych gatunków takich jak:

• Bielik (Haliaeetus albicilla) – Jeden z największych ptaków drapieżnych w Europie. Charakteryzuje się białym ogonem i potężnym dziobem.
• Bocian czarny (Ciconia nigra) – Rzadki i chroniony gatunek, odróżniający się od bardziej znanego bociana białego. Ma czarne upierzenie z metalicznym połyskiem i białym brzuchem.
• Orlik grubodzioby (Clanga clanga) – Jest to rzadki ptak drapieżny, który gniazduje w dużych, starych drzewach na bagnach. W Polsce występuje głównie na Bagnach Biebrzańskich.
• Żuraw (Grus grus) – Duży ptak brodzący, znany ze swoich charakterystycznych, głośnych odgłosów. Często można go spotkać na bagnach, gdzie żeruje i gniazduje.
• Dubelt (Gallinago media) – To mały ptak siewkowaty, który jest bardzo trudny do zauważenia ze względu na swoje kamuflujące upierzenie. Jest jednym z najrzadszych ptaków w Polsce.

Bagna, ze względu na swoje rozległe mokradła, lasy i łąki, stanowią idealne środowisko dla łosi. Łosie preferują tereny wilgotne, z dużą ilością roślinności wodnej i bagiennej, którą się żywią. Właśnie dla tego występuję tutaj największa populacja łosia w Polsce.

Dla odwiedzających dostępne są liczne szlaki piesze, rowerowe oraz kajakowe, które umożliwiają zwiedzanie tego unikatowego ekosystemu. Szczególnie polecane są spływy kajakowe rzeką Biebrzą, które pozwalają na bliski kontakt z dziką przyrodą. Można również wybrać się na spacer po drewnianych kładkach prowadzących przez najcenniejsze obszary bagienne. Gorąco polecamy szlak „CARSKA DROGA” oraz ścieżkę edukacyjną „CZERWONE BAGNO”.

Bagna Biebrzańskie to miejsce, gdzie przyroda i kultura spotykają się, oferując wiele unikalnych wydarzeń. Festiwale i targi przyciągają turystów, którzy chcą doświadczyć piękna tego regionu i jego bogatej tradycji. Naszym zdaniem najciekawszymi lokalnymi wydarzeniami są: Dni Biebrzańskiego Parku Narodowego, Biebrzańskie Targi Przyrodnicze, Biebrzańskie Święto Bagna oraz Biebrzańskie Spotkania Ornitologiczne.

Wizyta na bagnach to również doskonała okazja do edukacji ekologicznej. MIKROWYPRAWY oferują wycieczki z przewodnikiem, które przybliżają odwiedzającym tajniki życia w bagnach. To miejsce, gdzie można nauczyć się szacunku do natury i zrozumieć, jak ważne jest jej zachowanie dla przyszłych pokoleń.

Bagna Biebrzańskie z pewnością pozostawią niezapomniane wrażenia. Dzika przyroda, niezwykłe krajobrazy i bogactwo gatunków sprawiają, że każdy, kto odwiedzi ten region, będzie chciał tu wracać. To idealne miejsce na odpoczynek, kontakt z naturą i odkrywanie piękna polskich krajobrazów.

Artykuł Odkryj Magię Bagien Biebrzańskich pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Simona rodziła się 30 maja 1943 roku w Krakowie w znanej artystycznej rodzinie. Była wnuczką Juliusza Kossaka, córką Jerzego Kossaka oraz siostrzenicą Zofii Kossak-Szczuckiej. Mimo artystycznych tradycji rodzinnych, Simona wybrała inną ścieżkę, kierując swoje zainteresowania ku biologii i ochronie przyrody. Studiowała na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie zdobyła tytuł doktora nauk przyrodniczych.

Przez większość swojego życia Simona mieszkała w leśniczówce Dziedzinka, położonej w sercu Puszczy Białowieskiej. To właśnie tam prowadziła swoje badania nad zachowaniem zwierząt oraz promowała ideę ochrony naturalnych ekosystemów. Jej praca w Puszczy była nie tylko naukowa, ale także praktyczna – angażowała się w różnorodne działania na rzecz ochrony środowiska.

Możesz z nami wybrać się na wycieczkę do domu Simony w sercu puszczy białowieskiej – wyślij maila na mikrowyprawy@gmail.com w tytule SIMONA.

Simona była również autorką wielu książek i artykułów popularyzujących wiedzę o przyrodzie. Jej publikacje, takie jak „Opowieści z Dziedzinki” czy „Saga Puszczy Białowieskiej”, były pełne fascynujących historii o zwierzętach i roślinach, a także refleksji na temat relacji człowieka z naturą. Przez wiele lat prowadziła audycje radiowe, w których dzieliła się swoją wiedzą i pasją z szeroką publicznością.

Ta niezwykła kobieta wierzyła, że człowiek powinien żyć w harmonii z przyrodą, a nie próbować jej podporządkować. Jej podejście do ochrony środowiska było głęboko zakorzenione w szacunku do natury i zrozumieniu jej wartości. Dzięki jej pracy i zaangażowaniu, Puszcza Białowieska zyskała jeszcze większe uznanie jako unikalny i niezwykle cenny ekosystem.

Zdjęcia – archiwum Lecha Wilczka

Read in English.

Artykuł Simona Kossak: Niezwykła Kobieta Lasu pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Dwa intensywne dni wypełniły inspirujące wystąpienia, debaty, zamknięte spotkania biznesowe i warsztaty. 23 ścieżki tematyczne, ponad 600 speakerów z całego świata z takimi nazwiskami jak Michelle Obama, Sanna Marin, Timothy Snyder, Alexander Soros czy Radosław Sikorki.

Już pierwszego dnia na jednej z dziewięciu scen Impactu wystąpiłem z inspirującym wykładem:

Czy trzeba mieć miliony, aby być odpowiedzialną organizacją?

W bardzo dużym skrócie, na przykładach z Chile, Rumuni, Polski i Tanzanii opowiadałem m.in. o tym jak pomagać nie mając wielkich budżetów i jak robić to tak, żeby faktycznie pomóc, a nie zaszkodzić.

Jeśli chcesz pomóc, rób to z głową:

1. zastanów się, czego naprawdę potrzebuje Twój ekosystem,
2. zapytaj lokalną ludność o ich problemy i potrzeby,
3. skonsultuj się z przyrodnikami (np. ze mną) albo naukowcami,
4. dopiero wtedy idź do agencji marketingowej, żeby to ładnie opakowali.

W taki sposób, we współpracy ze mną i naukowcami z IBS BIAŁOWIEŻA powstała akcja w ramach, której Kompania Piwowarska trzy lata temu edukowała i wspomagała populację nietoperzy na Podlasiu.

Jeśli potrzebujesz wsparcia w działaniach CSR-owych albo ESG lub marzy Ci się inspirująca prelekcja – SKONTAKTUJ SIĘ Z NAMI.

Artykuł IMPACT 24 pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Niektóre z gatunków ptaków, które można spotkać w Puszczy Boreckiej to:

Bielik (Haliaeetus albicilla):
Ten majestatyczny ptak drapieżny jest często widywany nad jeziorami i lasami Puszczy Boreckiej.

Bocian czarny (Ciconia nigra):
Puszcza Borecka zapewnia odpowiednie siedliska lęgowe dla bocianów czarnych, które można obserwować w pobliżu zbiorników wodnych.

Wólka europejska (Coracias garrulus):
Te kolorowe ptaki są znane z lęgów w otwartych lasach i łąkach regionu w miesiącach letnich.

Żuraw zwyczajny (Grus grus):
Tereny podmokłe Puszczy Boreckiej służą jako ważne miejsca przystankowe i lęgowe dla żurawi zwyczajnych podczas ich migracji.

Dzięcioł duży (Dendrocopos major):
Ten gatunek dzięcioła jest powszechny na zalesionych obszarach Puszczy Boreckiej, gdzie można go usłyszeć bębniącego na drzewach.

Kobuz (Falco subbuteo):
Te zwinne sokoły znane są z polowania na owady i małe ptaki na otwartych terenach leśnych.

Słowik szary (Caprimulgus europaeus):
Te nocne ptaki można spotkać w Puszczy Boreckiej w sezonie lęgowym, często w pobliżu polan i skrajów lasu.

Wilga złotawa (Oriolus oriolus):
Znana ze swojego jaskrawożółtego upierzenia, wilga złotawa może być obserwowana w lasach Puszczy Boreckiej w miesiącach letnich.

Myszołów zwyczajny (Buteo buteo):
Ten szeroko rozpowszechniony ptak drapieżny szybuje nad zalesionymi terenami w poszukiwaniu małych ssaków i ptaków.

Strzyżyk (Troglodytes troglodytes):
Te małe, ale śpiewne ptaki są powszechnie spotykane w gęstym poszyciu Puszczy Boreckiej.

To tylko kilka przykładów gatunków ptaków, które można spotkać w Puszczy Boreckiej. Zróżnicowane siedliska tego obszaru wspierają bogatą społeczność ptaków, co czyni go doskonałym miejscem dla entuzjastów obserwacji ptaków.

Ssaki Puszczy Boreckiej:

Żubr (Bison bonasus):
Puszcza Borecka znana jest z populacji żubrów, zwanych również żubrami. Te majestatyczne zwierzęta zostały reintrodukowane na tym obszarze i obecnie dobrze prosperują w lesie. (Pop. 120)

Jeleń szlachetny (Cervus elaphus):
Te duże zwierzęta roślinożerne są powszechnie spotykane na zalesionych obszarach Puszczy Boreckiej, zwłaszcza wczesnym rankiem lub późnym wieczorem.

Dzik (Sus scrofa):
Dziki są szeroko rozpowszechnione w całej Puszczy Boreckiej, poszukując pożywienia w runie leśnym i na dnie lasu.

Sarna (Capreolus capreolus):
Te małe i wdzięczne jelenie są często spotykane na zalesionych terenach i polanach Puszczy Boreckiej.

Zając europejski (Lepus europaeus):
Te szybko biegające ssaki można spotkać na otwartych łąkach i polach w Puszczy Boreckiej i jej okolicach.

Borsuk europejski (Meles meles):

Borsuki to nocne stworzenia zamieszkujące zalesione obszary i systemy nor Puszczy Boreckiej.

Kuna leśna (Martes martes):
Te nieuchwytne drapieżniki są sporadycznie widywane w Puszczy Boreckiej, szczególnie w dojrzałych lasach z dużą ilością zadrzewień.

Wydra europejska (Lutra lutra):
Wydry to półwodne ssaki zamieszkujące jeziora, rzeki i tereny podmokłe Puszczy Boreckiej, gdzie żywią się rybami i innymi wodnymi ofiarami.

Bóbr europejski (Castor fiber):
Bobry odgrywają ważną rolę w kształtowaniu siedlisk podmokłych Puszczy Boreckiej poprzez budowanie tam.

Wilk europejski (Canis lupus):
Chociaż rzadziej spotykane, wilki zamieszkują odległe i mniej zaburzone obszary Puszczy Boreckiej, gdzie odgrywają kluczową rolę jako drapieżniki szczytowe.

To tylko kilka przykładów gatunków ssaków, które nazywają Puszczę Borecką domem. Bogata bioróżnorodność tego obszaru sprawia, że jest on doskonałym miejscem zarówno dla entuzjastów dzikiej przyrody, jak i miłośników natury.

Artykuł Unikalne zwierzęta Puszczy Boreckiej pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Cześć wszystkim!

Dzisiaj chcę wam opowiedzieć o czymś, o czym mało kto mówi, ale co jest naprawdę ważne dla naszego środowiska – rozkładaniu się naszej kupki w lesie. Tak, tak, wiem, może to nie brzmi super ekscytująco, ale uwierzcie mi, ma to ogromne znaczenie!

Gdy robimy kupę w lesie, warto schować ją pod warstwą ściółki, na głębokości ok. 10 cm.

Dlaczego?

1. Po pierwsze, żeby nie rzucała się w oczy i nie psuła naszego widoku na piękną przyrodę.
2. Po drugie, żeby nie rozchodził się nieprzyjemny zapach..

Ale najważniejsze jest to, że pod warstwą ściółki w glebie istnieje cały mikrokosmos organizmów, które zajmują się rozkładem materii organicznej. To właśnie one pomagają szybko rozłożyć naszą kupkę, dbając o równowagę ekosystemu.

Jeśli zostawilibyśmy naszą kupkę na powierzchni, to cały proces rozkładu trwałby znacznie dłużej.
Mógłby potrwać nawet tygodniami!

Dlatego, pamiętajmy o tym, gdy będziemy wychodzić na spacer do lasu. Nasze drobne czyny mają realny wpływ na przyrodę, więc zadbajmy o nią, nawet w takich drobnych kwestiach jak rozkładanie naszych kup.

Dziękuję za uwagę i miejcie się świetnie w lesie!

ps’

W razie wątpliwości rzućcie okiem na instruktarz na moim Instagramie.

Artykuł Jak zrobić kupę w lesie? pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

[post powstał we współpracy z @Dacia_pl #współpracareklamowa #PrzygodaWDacii #DaciaJogger #ChwileZDacią #ŻyjZDacią]

Pierwszy raz usłyszałem wilki w Beskidzie Żywieckim. Była noc czarna jak smoła, tylko daleko w dolinie przebijały się liche światełka ze wsi. Właśnie skończyliśmy obserwować jelenie podczas rykowiska. Zwinęliśmy czatownię (namiot obserwacyjny) i podeszliśmy pod górę, do miejsca, gdzie zaparkowaliśmy samochód.

Poszedłem jeszcze pod drzewko i wtedy usłyszałem ten dźwięk pierwszy raz w życiu. Nie byłem jeszcze świadomy, co to jest więc podszedłem do naszego przewodnika:

Co to za odgłos? – zapytałem.

To wilki wyją. Matka nawołuje się z młodymi. – odpowiedział.

A najbardziej fascynujące było to, że wyły w miejscu, w którym jeszcze kilka minut temu siedzieliśmy w czatowni. To był przełomowy moment w moim życiu. Na własnej skórze doświadczyłem prawdziwej dzikości. I to na wyciągnięcie ręki! Byliśmy zaledwie czterdzieści minut drogi od Żywca, w którym zatrzymaliśmy się na nocleg.

Krótko później rzuciłem pracę w mediach, napisałem książkę „Mikrowyprawy w wielkim mieście” i zawodowo zacząłem się zajmować wilkami. Zabierałem ludzi do lasu, opowiadałem o wilkach podczas prelekcji w i podcastach, doradzałem rolnikom, którzy chcieli zabezpieczyć swoje zwierzęta, a nocami chodziłem w teren, żeby jeszcze raz spotkać albo usłyszeć całą watahę.

Kiedy wybieraliśmy działkę pod budowę domu na Mazurach, wisienką na torcie okazały się wilcze tropy, które znaleźliśmy na jej terenie. Potem, chodząc po okolicznych lasach, przekonałem się, że to nie był przypadek, wilki przebywają w naszym sąsiedztwie na stałe!

Jagnę, pierwszy raz z żoną zabraliśmy na tropienie wilków, kiedy miała niecały roczek. Zresztą zanim nauczyła się mówić, najpierw nauczyła się warczeć jak mały wilczek. Szliśmy łąką, na której kilka dni wcześniej znalazłem kilka wilczych kup, a kiedy przystanęliśmy przy świerkowym młodniku, wybiegł przed nami wilk.

Od tego czasu w lesie jesteśmy regularnie. Jagna nauczyła się wyć do wilków, nie brzydzą jej wilcze odchody i sama szuka wilczych łap odciśniętych w piachu albo błocie.

Zwykle, pierwsze wilcze tropy znajdujemy za ostatnim domem w wiosce. Na skrzyżowaniu często znajduję ślady łap albo odchody. Tym razem udało nam się trafić tylko na lisią kupę, który sądząc po licznych pestkach, obżerał się polnymi jabłkami.

Na pobliskim wzgórku wilki lubią polować na sarny. Lokalna wataha przepędza je przez las, zagania na wzgórze, a potem zbiega za nimi w dół i dobiera się do tych, które zatrzymały się na płocie okalającym szkółkę leśną.

Tak, wilki są niesamowicie inteligentne i sprytne. Wykorzystają każdą okazję czy przeszkodę w terenie, tylko po to, żeby zwiększyć swoje szansę na sytą kolację. Na ten płot masowo nabierają się sarny. Właściwie co tydzień znajduję tam świeże ślady wilczych posiłków.

Tym razem Jagna znalazła pióra całkiem sporego ptaka, do którego musiał się dobrać wilk albo lis. Dla pierwszego to musiała być przekąska, dla drugiego posiłek na dobrych kilka dni.

Wsiedliśmy do auta i pojechaliśmy w kolejny „hot spot”, który wilki lubią znaczyć. Dobrze się maskowaliśmy, bo nasza Dacia miała zielony lakier cèdre idealnie wtapiający się w leśne otoczenie. Może to, a może cicho chodzący silnik na gazie (Jogger w wersji Extreme ma dwa baki: benzynowy i gazowy zapewniające 1000 km zasięgu) sprawiły, że spotkaliśmy łosia. Chwilę się na nas gapił, a potem przebiegł nam tuż przed maską.

Dojechaliśmy na wilcze skrzyżowanie, tym razem też bez szczęścia: ani śladu wilka, ale potem zrozumiałem dlaczego. Kilkaset metrów dalej leśnicy prowadzili intensywną wycinkę, więc wilki uciekły tak daleko jak tylko się dało. (To mit, że wilki nie boją się ludzi. Tysiące lat polowań nauczyły je, że człowiek, to dla nich przede wszystkim niebezpieczeństwo.)
Ale wiedziałem, że niedaleko jest lisia nora, przy której na wiosnę znalazłem wilcze tropy i od dawna chciałem tam postawić fotopułapkę. Miałem nadzieję, że wilk, po jednym z nieudanych polowań (skuteczność to tylko 10%), zgłodnieje i połasi się na łatwą zdobycz.

Podjechaliśmy tam naszą Dacią, przedarliśmy się przez zarośla chroniące dostępu i dokładnie naprzeciwko wejścia do lisiej nory przywiązałem do drzewa fotopułapkę. Zostawiliśmy ją na kilka dni, a efekty tych nagrań możecie zobaczyć na moim instagramie.

Sami zanocowaliśmy niewiele dalej. W linii prostej może był to nieco ponad kilometr. Zaparkowaliśmy Joggera na szczycie wzgórza, żeby nacieszyć się jeszcze zachodem słońca. Rozłożyliśmy tylne siedzenia, na których położyliśmy stelaż i dodawany fabrycznie materac. Ten element najbardziej podobał się Jagnie, więc ona spała w środku, a dla nas, rozstawiliśmy duży namiot dodawany do wersji Extreme Joggera.

Namiot połączony jest przez otwarty bagażnik rękawem, więc cały czas mogliśmy mieć Jagnę na oku. Ona spała, a my siedzieliśmy przy ognisku czekając na wycie wilków.

Artykuł W poszukiwaniu wilków pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

• nie ma czegoś takiego jak samiec alfa. W wilczej rodzinie jest para rodzicielska, która jako jedyna się rozmnaża i głównie to ona poluje. Czasami razem, czasami osobno. (np. teraz, kiedy samica przez pierwsze tygodnie zajmuje się młodymi, poluje głównie samiec)
• koncept samca i samicy alfa powstał na bazie błędnych badań Rudolfa Schenkela, który obserwował wilki w ogrodzie zoologicznym w Bazylei w latach 40. XX w.
  
  W zamkniętej przestrzeni, z zaburzoną strukturą grupy, wilki zachowywały się w sposób nienaturalny np. tworząc twardą hierarchię podobną do wojskowej. (to jakby wygłodzonych ludzi przebadać w ciasnym pomieszczeniu – też stworzą nietypowe zależności, ale nie znaczy, że tak będą zachowywać się w codziennym życiu).
  
  
• w warunkach naturalnych wilki funkcjonują bardzo podobnie do ludzkiej rodziny: są rodzice, starsze i młodsze rodzeństwo, a autorytet nie bierze się ze stosowania siły. Relacje są podobne do naszych ludzkich: czasami są dla siebie czułe, innym razem agresywne, czasami wkurzone.
• jedna uwaga: niektórzy naukowcy komentowali zdjęcie mówiąc, że to nieprawda, że wilki opiekują się słabszymi czy chorymi. Ale badania i nagrania z ostatnich lat (np. polskie Stowarzyszenie dla Natury Wilk) pokazują, że zdarzają się takie sytuacje.

Zdjęcie wykonał w Kanadzie (nie w Rumunii) Chadden Hunter i przedstawia grupę wilków na czele, której idzie samica z pary rodzicielskiej. Wilki idą polować na bizony, co jest możliwe tylko w dużej grupie. W Polsce zdarza się, że wilki polują na żubry ale raczej na młode lub schorowane. Polowanie na dorosłego, zdrowego osobnika może być zbyt ryzykowne.

Wilki w 97% polują na dzikie zwierzęta, głównie na to, co jest dostępne na miejscu i co najłatwiej upolować. W Polsce były to głównie dziki dopóki myśliwi nie wybili ich na polecenie rządu, a teraz są to sarny (np. na Roztoczu), na łanie, czyli samice jelenia (np. w Puszczy Białowieskiej), a jedna wilcza rodzina w Wigierskim Parku Narodowym wyspecjalizowała się nawet w polowaniu na bobry!

Błędna treść oryginalnego posta:

„Wataha wilków. Pierwsze 3 to stare i chore. Idą, by ustalić tempo. Następne 5 są silne. W centrum inni, chronieni przed atakami. Następna 5 chroni tyły. Ostatni idzie przywódca alfa. Sprawdza wszystko z tyłu. Widać co znaczy być przywódcą. To nie chodzi o bycie z przodu.”

Artykuł Legendarne zdjęcie pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.