Białowieski Park Narodowy jest na liście 10 najlepszych parków narodowych w Europie. Nasza perełka znalazła się tam wraz z tak zachwycającymi miejscami jak włoskie Dolomity, norweski Jotunheimen i angielski Lake District.

Nic zresztą dziwnego, to jedyny pierwotny las w Europie gdzie można podziwiać nienaruszoną przez wieki florę i spotkać dzikie i rzadkie zwierzęta takie jak żubry, rysie, czy wilki. Białowieski Park Narodowy to również raj ptasiarzy. Dla miłośników przyrody to prawdziwy wypas i wspaniały wypoczynek na łonie natury.

Dla wszystkich którzy chcą poznać Puszczę Białowieską pod okiem wyspecjalizowanego przewodnika zapraszamy na www.fundacjadziko.org.

Źródło: https://www.libelle.nl/cs-bd9db9388/

Artykuł Libella pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Puszcza Białowieska – relikt pradawnych czasów

Puszcza Białowieska to perła polskiej przyrody i jedno z ostatnich miejsc w Europie, gdzie zachowały się fragmenty pierwotnych lasów. To także dom dla majestatycznego żubra – symbolu tego obszaru. Można tu spacerować wśród ponadstuletnich dębów i grabów, podziwiać dziką faunę i wsłuchiwać się w odgłosy natury. Szczególnie warto odwiedzić Rezerwat Ścisły, gdzie natura rządzi się swoimi prawami.

Dla turystów dostępne są liczne szlaki piesze i rowerowe, a także wieże widokowe, z których można obserwować bogactwo krajobrazu.

Puszcza Knyszyńska – oaza spokoju i różnorodności

Nieco mniej znana, ale równie urokliwa, Puszcza Knyszyńska jest wyjątkowa dzięki swojemu urozmaiconemu krajobrazowi, który obejmuje zarówno bory sosnowe, jak i torfowiska czy rzeki meandrujące wśród lasów. To idealne miejsce dla miłośników dzikich ptaków – można tu spotkać bielika, orlika krzykliwego czy bociana czarnego.

Odwiedzając puszczę, warto przejść się Szlakiem Królowej Bony, który prowadzi przez najciekawsze zakątki tego obszaru. Puszcza Knyszyńska kryje też liczne kapliczki i miejsca kultu, które dodają jej wyjątkowego charakteru.

Puszcza Augustowska – zielone płuca Podlasia

Puszcza Augustowska zachwyca swoją dzikością i obfitością jezior, w tym słynnego jeziora Wigry. To miejsce, które warto odwiedzić zarówno latem, jak i zimą. Latem idealnie nadaje się na spływy kajakowe Czarną Hańczą, zaś zimą można spróbować narciarstwa biegowego po malowniczych trasach wśród lasów.

Jednym z unikalnych elementów tej puszczy są leśne cmentarze staroobrzędowców, które pozwalają zanurzyć się w historii regionu. Dla poszukiwaczy spokoju, Puszcza Augustowska jest miejscem, gdzie cisza lasu koi duszę.

Dlaczego warto odkrywać polskie puszcze?

Polskie puszcze to miejsca pełne życia, tajemnic i unikalnych krajobrazów. Oferują nie tylko kontakt z dziką przyrodą, ale także chwilę oddechu od codziennego zgiełku. Są rajem dla miłośników fotografii, miłośników ptaków czy grzybiarzy. To także idealne miejsce na rodzinne wycieczki, które łączą edukację z relaksem.

Jeśli jeszcze nie odkryłeś tajemnic polskich puszcz, koniecznie wpisz je na swoją listę podróżniczych marzeń. Przyroda czeka, byś jej posłuchał, zobaczył i poczuł jej dzikość.

Wraz z Mikrowyprawami pomożemy Ci w ich eksploracji.

Artykuł Tajemnice polskich puszcz: Najbardziej dzikie miejsca do odkrycia pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Wspólnota i współpraca

Jedną z najważniejszych lekcji przywództwa, jaką wyniosłem od Buszmenów, jest znaczenie wspólnoty i współpracy. W kulturze Buszmenów, decyzje podejmowane są kolektywnie, a każda osoba ma prawo do wyrażenia swojego zdania.

„Współpraca i szacunek do opinii innych są fundamentem ich społeczeństwa”.

Taka praktyka buduje zaufanie i poczucie przynależności, co jest kluczowe w każdym zespole.

Cicha siła przywództwa

Buszmeni wierzą w ciche przywództwo, które polega na dawaniu przykładu i wspieraniu innych bez potrzeby dominacji. Starsi członkowie społeczności prowadzą przez działanie, a nie przez słowa.

„Najlepsi liderzy to ci, którzy słuchają więcej, niż mówią, i którzy swoją mądrość przekazują poprzez codzienne działania”.

Elastyczność i adaptacja

Przywództwo wśród Buszmenów opiera się również na elastyczności i zdolności do adaptacji. W warunkach surowego pustynnego klimatu, umiejętność szybkiego reagowania na zmieniające się okoliczności jest kluczowa.

„Buszmeni uczą nas, że lider musi być gotowy na zmiany i potrafić szybko dostosować swoje plany do nowej rzeczywistości”.

Pokora i skromność

Pokora i skromność są cechami, które wyróżniają przywódców wśród Buszmenów. Przywódcy nie szukają chwały ani uznania, lecz skupiają się na dobru całej społeczności.

„Pokora pozwala liderom zrozumieć, że nie są niezastąpieni i że ich rola polega na służeniu innym”.

Znaczenie opowieści

Buszmeni używają opowieści jako narzędzia do przekazywania wiedzy i wartości. Opowieści o przodkach i dawne legendy uczą młodsze pokolenia ważnych lekcji życiowych.

„Opowieści mają moc inspirowania i jednoczenia ludzi wokół wspólnych wartości”.

Przywództwo poprzez empatię

Empatia jest kolejną kluczową cechą przywództwa, której nauczyłem się od Buszmenów. Liderzy w tej społeczności starają się zrozumieć perspektywy i potrzeby innych, co pomaga im podejmować decyzje, które są korzystne dla wszystkich.

„Empatyczne przywództwo buduje więzi i zaufanie, które są niezbędne do skutecznego działania”.

Buszmeni z Namibii pokazują, że przywództwo to nie tylko władza i kontrola, ale przede wszystkim służba, pokora i współpraca. Te uniwersalne wartości mogą być zastosowane w każdym kontekście, od małych społeczności po wielkie korporacje.

Przywództwo to sztuka, której możemy się uczyć od najstarszych i najbardziej autentycznych kultur na świecie.

Wywiad ten możesz odsłuchać w całości – TUTAJ

Artykuł Zaskakujące lekcje przywództwa od namibijskich Buszmenów pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Kim byli Jaćwingowie?

Jaćwingowie, znani również jako Sudowowie, byli jednym z plemion bałtyckich, które w średniowieczu zamieszkiwało tereny dzisiejszych Mazur i Podlasia. Byli blisko spokrewnieni z Prusami, Litwinami i Łotyszami. Ich język należał do grupy języków bałtyckich i niestety nie przetrwał do naszych czasów w formie pisemnej.

Byli oni ludem wojowniczym, znanym z umiejętności w walce i śmiałości w obronie swoich ziem. Ich głównym zajęciem była gospodarka rolna, myślistwo oraz rybołówstwo. Wznosili także grody obronne, z których najważniejsze znajdowały się na terenie dzisiejszych Mazur.

Historia Jaćwingów

Historia Jaćwingów jest niestety słabo udokumentowana, a większość informacji pochodzi z kronik sąsiednich ludów oraz późniejszych badań archeologicznych. Pierwsze wzmianki o Jaćwingach pojawiają się w kronikach ruskich i polskich z XII wieku. Znani byli z częstych wypraw łupieżczych na sąsiednie tereny, co prowadziło do licznych konfliktów z Rusią, Polską oraz zakonem krzyżackim.

W XIII wieku Jaćwingowie zaczęli odczuwać rosnącą presję ze strony zakonu krzyżackiego, który dążył do podboju i chrystianizacji ziem pruskich. W 1283 roku, po wieloletnich walkach, zakon krzyżacki ostatecznie podbił ziemie Jaćwingów. Większość z nich została wówczas zabita, zniewolona lub zmuszona do ucieczki na tereny Litwy i Rusi.

Dziedzictwo Jaćwingów

W ostatnich latach odkrycia archeologiczne na Mazurach przynoszą coraz więcej informacji o Jaćwingach. Odkrywane są nowe stanowiska, w których odnajduje się przedmioty codziennego użytku, broń, biżuterię oraz ceramikę. Każde z tych znalezisk pozwala na rekonstrukcję życia codziennego tego tajemniczego ludu.

W Puszczy Boreckiej można odnaleźć ślady ich obecności. Jednym z najbardziej charakterystycznych są kurhany, czyli kopce grobowe. Znajduje się tu kilka takich stanowisk archeologicznych, gdzie odkryto kurhany pochodzące z okresu wczesnego średniowiecza. Odkryto tu również ślady dawnych osad, które były zamieszkane przez to plemię, znaleziono różne przedmioty codziennego użytku, narzędzia, broń oraz ozdoby.

„Wiemy już bez wątpienia z czym przyszło nam obcować. Mamy bałtyjską osadę. Tego rodzaju stanowisk w zachodniobałtyjskim kręgu kulturowym znanych jest niewiele, a te badane zgodnie z współczesną metodyką policzyć można na palcach dwóch rąk. W porównaniu z – liczonymi w setkach – cmentarzyskami jest to dość poważna dysproporcja. Mamy nadzieję, że czujecie wiszącą w powietrzu ekscytację” – informowali w 2023 roku archeolodzy z Terra Desolata.

Atrakcje związane z Jaćwingami

Aby lepiej poznać historię i kulturę tego starożytnego plemienia. Oto niektóre z miejsc, które warto odwiedzić: Muzeum Jaćwieskie w Sudawach, Jaćwieski Festyn Archeologiczny, wędrówka po Puszczy Boreckiej z MIKROWYPRAWAMI, Muzeum Okręgowe w Suwałkach.

Jaćwingowie, choć często zapomniani w historii, byli istotnym elementem krajobrazu kulturowego średniowiecznych Mazur. Ich waleczność, kultura oraz tragiczny koniec stanowią fascynujący rozdział w dziejach tego regionu. Odkrywanie ich historii pozwala nam lepiej zrozumieć przeszłość Mazur i docenić bogactwo kulturowe tych ziem.

Artykuł Jaćwingowie na Mazurach pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Biebrzański Park Narodowy, obejmujący te tereny, jest największym parkiem narodowym w Polsce. Bagna Biebrzańskie to dom dla wielu rzadkich gatunków roślin i zwierząt. Wśród
nich można spotkać takie skarby jak orzeł bielik, bocian czarny, wilki, łosie oraz liczne gatunki ptaków wodnych i błotnych. To prawdziwy raj dla ornitologów – w okresie wiosennych i jesiennych przelotów można tu obserwować tysiące ptaków migrujących oraz unikatowych gatunków takich jak:

• Bielik (Haliaeetus albicilla) – Jeden z największych ptaków drapieżnych w Europie. Charakteryzuje się białym ogonem i potężnym dziobem.
• Bocian czarny (Ciconia nigra) – Rzadki i chroniony gatunek, odróżniający się od bardziej znanego bociana białego. Ma czarne upierzenie z metalicznym połyskiem i białym brzuchem.
• Orlik grubodzioby (Clanga clanga) – Jest to rzadki ptak drapieżny, który gniazduje w dużych, starych drzewach na bagnach. W Polsce występuje głównie na Bagnach Biebrzańskich.
• Żuraw (Grus grus) – Duży ptak brodzący, znany ze swoich charakterystycznych, głośnych odgłosów. Często można go spotkać na bagnach, gdzie żeruje i gniazduje.
• Dubelt (Gallinago media) – To mały ptak siewkowaty, który jest bardzo trudny do zauważenia ze względu na swoje kamuflujące upierzenie. Jest jednym z najrzadszych ptaków w Polsce.

Bagna, ze względu na swoje rozległe mokradła, lasy i łąki, stanowią idealne środowisko dla łosi. Łosie preferują tereny wilgotne, z dużą ilością roślinności wodnej i bagiennej, którą się żywią. Właśnie dla tego występuję tutaj największa populacja łosia w Polsce.

Dla odwiedzających dostępne są liczne szlaki piesze, rowerowe oraz kajakowe, które umożliwiają zwiedzanie tego unikatowego ekosystemu. Szczególnie polecane są spływy kajakowe rzeką Biebrzą, które pozwalają na bliski kontakt z dziką przyrodą. Można również wybrać się na spacer po drewnianych kładkach prowadzących przez najcenniejsze obszary bagienne. Gorąco polecamy szlak „CARSKA DROGA” oraz ścieżkę edukacyjną „CZERWONE BAGNO”.

Bagna Biebrzańskie to miejsce, gdzie przyroda i kultura spotykają się, oferując wiele unikalnych wydarzeń. Festiwale i targi przyciągają turystów, którzy chcą doświadczyć piękna tego regionu i jego bogatej tradycji. Naszym zdaniem najciekawszymi lokalnymi wydarzeniami są: Dni Biebrzańskiego Parku Narodowego, Biebrzańskie Targi Przyrodnicze, Biebrzańskie Święto Bagna oraz Biebrzańskie Spotkania Ornitologiczne.

Wizyta na bagnach to również doskonała okazja do edukacji ekologicznej. MIKROWYPRAWY oferują wycieczki z przewodnikiem, które przybliżają odwiedzającym tajniki życia w bagnach. To miejsce, gdzie można nauczyć się szacunku do natury i zrozumieć, jak ważne jest jej zachowanie dla przyszłych pokoleń.

Bagna Biebrzańskie z pewnością pozostawią niezapomniane wrażenia. Dzika przyroda, niezwykłe krajobrazy i bogactwo gatunków sprawiają, że każdy, kto odwiedzi ten region, będzie chciał tu wracać. To idealne miejsce na odpoczynek, kontakt z naturą i odkrywanie piękna polskich krajobrazów.

Artykuł Odkryj Magię Bagien Biebrzańskich pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Simona rodziła się 30 maja 1943 roku w Krakowie w znanej artystycznej rodzinie. Była wnuczką Juliusza Kossaka, córką Jerzego Kossaka oraz siostrzenicą Zofii Kossak-Szczuckiej. Mimo artystycznych tradycji rodzinnych, Simona wybrała inną ścieżkę, kierując swoje zainteresowania ku biologii i ochronie przyrody. Studiowała na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie zdobyła tytuł doktora nauk przyrodniczych.

Przez większość swojego życia Simona mieszkała w leśniczówce Dziedzinka, położonej w sercu Puszczy Białowieskiej. To właśnie tam prowadziła swoje badania nad zachowaniem zwierząt oraz promowała ideę ochrony naturalnych ekosystemów. Jej praca w Puszczy była nie tylko naukowa, ale także praktyczna – angażowała się w różnorodne działania na rzecz ochrony środowiska.

Możesz z nami wybrać się na wycieczkę do domu Simony w sercu puszczy białowieskiej – wyślij maila na mikrowyprawy@gmail.com w tytule SIMONA.

Simona była również autorką wielu książek i artykułów popularyzujących wiedzę o przyrodzie. Jej publikacje, takie jak „Opowieści z Dziedzinki” czy „Saga Puszczy Białowieskiej”, były pełne fascynujących historii o zwierzętach i roślinach, a także refleksji na temat relacji człowieka z naturą. Przez wiele lat prowadziła audycje radiowe, w których dzieliła się swoją wiedzą i pasją z szeroką publicznością.

Ta niezwykła kobieta wierzyła, że człowiek powinien żyć w harmonii z przyrodą, a nie próbować jej podporządkować. Jej podejście do ochrony środowiska było głęboko zakorzenione w szacunku do natury i zrozumieniu jej wartości. Dzięki jej pracy i zaangażowaniu, Puszcza Białowieska zyskała jeszcze większe uznanie jako unikalny i niezwykle cenny ekosystem.

Zdjęcia – archiwum Lecha Wilczka

Read in English.

Artykuł Simona Kossak: Niezwykła Kobieta Lasu pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Niektóre z gatunków ptaków, które można spotkać w Puszczy Boreckiej to:

Bielik (Haliaeetus albicilla):
Ten majestatyczny ptak drapieżny jest często widywany nad jeziorami i lasami Puszczy Boreckiej.

Bocian czarny (Ciconia nigra):
Puszcza Borecka zapewnia odpowiednie siedliska lęgowe dla bocianów czarnych, które można obserwować w pobliżu zbiorników wodnych.

Wólka europejska (Coracias garrulus):
Te kolorowe ptaki są znane z lęgów w otwartych lasach i łąkach regionu w miesiącach letnich.

Żuraw zwyczajny (Grus grus):
Tereny podmokłe Puszczy Boreckiej służą jako ważne miejsca przystankowe i lęgowe dla żurawi zwyczajnych podczas ich migracji.

Dzięcioł duży (Dendrocopos major):
Ten gatunek dzięcioła jest powszechny na zalesionych obszarach Puszczy Boreckiej, gdzie można go usłyszeć bębniącego na drzewach.

Kobuz (Falco subbuteo):
Te zwinne sokoły znane są z polowania na owady i małe ptaki na otwartych terenach leśnych.

Słowik szary (Caprimulgus europaeus):
Te nocne ptaki można spotkać w Puszczy Boreckiej w sezonie lęgowym, często w pobliżu polan i skrajów lasu.

Wilga złotawa (Oriolus oriolus):
Znana ze swojego jaskrawożółtego upierzenia, wilga złotawa może być obserwowana w lasach Puszczy Boreckiej w miesiącach letnich.

Myszołów zwyczajny (Buteo buteo):
Ten szeroko rozpowszechniony ptak drapieżny szybuje nad zalesionymi terenami w poszukiwaniu małych ssaków i ptaków.

Strzyżyk (Troglodytes troglodytes):
Te małe, ale śpiewne ptaki są powszechnie spotykane w gęstym poszyciu Puszczy Boreckiej.

To tylko kilka przykładów gatunków ptaków, które można spotkać w Puszczy Boreckiej. Zróżnicowane siedliska tego obszaru wspierają bogatą społeczność ptaków, co czyni go doskonałym miejscem dla entuzjastów obserwacji ptaków.

Ssaki Puszczy Boreckiej:

Żubr (Bison bonasus):
Puszcza Borecka znana jest z populacji żubrów, zwanych również żubrami. Te majestatyczne zwierzęta zostały reintrodukowane na tym obszarze i obecnie dobrze prosperują w lesie. (Pop. 120)

Jeleń szlachetny (Cervus elaphus):
Te duże zwierzęta roślinożerne są powszechnie spotykane na zalesionych obszarach Puszczy Boreckiej, zwłaszcza wczesnym rankiem lub późnym wieczorem.

Dzik (Sus scrofa):
Dziki są szeroko rozpowszechnione w całej Puszczy Boreckiej, poszukując pożywienia w runie leśnym i na dnie lasu.

Sarna (Capreolus capreolus):
Te małe i wdzięczne jelenie są często spotykane na zalesionych terenach i polanach Puszczy Boreckiej.

Zając europejski (Lepus europaeus):
Te szybko biegające ssaki można spotkać na otwartych łąkach i polach w Puszczy Boreckiej i jej okolicach.

Borsuk europejski (Meles meles):

Borsuki to nocne stworzenia zamieszkujące zalesione obszary i systemy nor Puszczy Boreckiej.

Kuna leśna (Martes martes):
Te nieuchwytne drapieżniki są sporadycznie widywane w Puszczy Boreckiej, szczególnie w dojrzałych lasach z dużą ilością zadrzewień.

Wydra europejska (Lutra lutra):
Wydry to półwodne ssaki zamieszkujące jeziora, rzeki i tereny podmokłe Puszczy Boreckiej, gdzie żywią się rybami i innymi wodnymi ofiarami.

Bóbr europejski (Castor fiber):
Bobry odgrywają ważną rolę w kształtowaniu siedlisk podmokłych Puszczy Boreckiej poprzez budowanie tam.

Wilk europejski (Canis lupus):
Chociaż rzadziej spotykane, wilki zamieszkują odległe i mniej zaburzone obszary Puszczy Boreckiej, gdzie odgrywają kluczową rolę jako drapieżniki szczytowe.

To tylko kilka przykładów gatunków ssaków, które nazywają Puszczę Borecką domem. Bogata bioróżnorodność tego obszaru sprawia, że jest on doskonałym miejscem zarówno dla entuzjastów dzikiej przyrody, jak i miłośników natury.

Artykuł Unikalne zwierzęta Puszczy Boreckiej pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

O tym ostatnim opowiedziałem w rozmowie z Mateuszem Kuźniewskim w Radiu 357. O tym czy te góry nadal są dzikie?; czy warto tam jechać i dlaczego akurat z namiotem oraz o prywatnym rezerwacie Carpathia w ramach którego dwóch naukowców próbuje ocalić Fagarasze przed totalną wycinką.

Posłuchajcie!

Artykuł  Łukasz Długowski o Rumunii w Radiu 357! pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

[post powstał we współpracy z @Dacia_pl #współpracareklamowa #PrzygodaWDacii #DaciaJogger #ChwileZDacią #ŻyjZDacią]

Pierwszy raz usłyszałem wilki w Beskidzie Żywieckim. Była noc czarna jak smoła, tylko daleko w dolinie przebijały się liche światełka ze wsi. Właśnie skończyliśmy obserwować jelenie podczas rykowiska. Zwinęliśmy czatownię (namiot obserwacyjny) i podeszliśmy pod górę, do miejsca, gdzie zaparkowaliśmy samochód.

Poszedłem jeszcze pod drzewko i wtedy usłyszałem ten dźwięk pierwszy raz w życiu. Nie byłem jeszcze świadomy, co to jest więc podszedłem do naszego przewodnika:

Co to za odgłos? – zapytałem.

To wilki wyją. Matka nawołuje się z młodymi. – odpowiedział.

A najbardziej fascynujące było to, że wyły w miejscu, w którym jeszcze kilka minut temu siedzieliśmy w czatowni. To był przełomowy moment w moim życiu. Na własnej skórze doświadczyłem prawdziwej dzikości. I to na wyciągnięcie ręki! Byliśmy zaledwie czterdzieści minut drogi od Żywca, w którym zatrzymaliśmy się na nocleg.

Krótko później rzuciłem pracę w mediach, napisałem książkę „Mikrowyprawy w wielkim mieście” i zawodowo zacząłem się zajmować wilkami. Zabierałem ludzi do lasu, opowiadałem o wilkach podczas prelekcji w i podcastach, doradzałem rolnikom, którzy chcieli zabezpieczyć swoje zwierzęta, a nocami chodziłem w teren, żeby jeszcze raz spotkać albo usłyszeć całą watahę.

Kiedy wybieraliśmy działkę pod budowę domu na Mazurach, wisienką na torcie okazały się wilcze tropy, które znaleźliśmy na jej terenie. Potem, chodząc po okolicznych lasach, przekonałem się, że to nie był przypadek, wilki przebywają w naszym sąsiedztwie na stałe!

Jagnę, pierwszy raz z żoną zabraliśmy na tropienie wilków, kiedy miała niecały roczek. Zresztą zanim nauczyła się mówić, najpierw nauczyła się warczeć jak mały wilczek. Szliśmy łąką, na której kilka dni wcześniej znalazłem kilka wilczych kup, a kiedy przystanęliśmy przy świerkowym młodniku, wybiegł przed nami wilk.

Od tego czasu w lesie jesteśmy regularnie. Jagna nauczyła się wyć do wilków, nie brzydzą jej wilcze odchody i sama szuka wilczych łap odciśniętych w piachu albo błocie.

Zwykle, pierwsze wilcze tropy znajdujemy za ostatnim domem w wiosce. Na skrzyżowaniu często znajduję ślady łap albo odchody. Tym razem udało nam się trafić tylko na lisią kupę, który sądząc po licznych pestkach, obżerał się polnymi jabłkami.

Na pobliskim wzgórku wilki lubią polować na sarny. Lokalna wataha przepędza je przez las, zagania na wzgórze, a potem zbiega za nimi w dół i dobiera się do tych, które zatrzymały się na płocie okalającym szkółkę leśną.

Tak, wilki są niesamowicie inteligentne i sprytne. Wykorzystają każdą okazję czy przeszkodę w terenie, tylko po to, żeby zwiększyć swoje szansę na sytą kolację. Na ten płot masowo nabierają się sarny. Właściwie co tydzień znajduję tam świeże ślady wilczych posiłków.

Tym razem Jagna znalazła pióra całkiem sporego ptaka, do którego musiał się dobrać wilk albo lis. Dla pierwszego to musiała być przekąska, dla drugiego posiłek na dobrych kilka dni.

Wsiedliśmy do auta i pojechaliśmy w kolejny „hot spot”, który wilki lubią znaczyć. Dobrze się maskowaliśmy, bo nasza Dacia miała zielony lakier cèdre idealnie wtapiający się w leśne otoczenie. Może to, a może cicho chodzący silnik na gazie (Jogger w wersji Extreme ma dwa baki: benzynowy i gazowy zapewniające 1000 km zasięgu) sprawiły, że spotkaliśmy łosia. Chwilę się na nas gapił, a potem przebiegł nam tuż przed maską.

Dojechaliśmy na wilcze skrzyżowanie, tym razem też bez szczęścia: ani śladu wilka, ale potem zrozumiałem dlaczego. Kilkaset metrów dalej leśnicy prowadzili intensywną wycinkę, więc wilki uciekły tak daleko jak tylko się dało. (To mit, że wilki nie boją się ludzi. Tysiące lat polowań nauczyły je, że człowiek, to dla nich przede wszystkim niebezpieczeństwo.)
Ale wiedziałem, że niedaleko jest lisia nora, przy której na wiosnę znalazłem wilcze tropy i od dawna chciałem tam postawić fotopułapkę. Miałem nadzieję, że wilk, po jednym z nieudanych polowań (skuteczność to tylko 10%), zgłodnieje i połasi się na łatwą zdobycz.

Podjechaliśmy tam naszą Dacią, przedarliśmy się przez zarośla chroniące dostępu i dokładnie naprzeciwko wejścia do lisiej nory przywiązałem do drzewa fotopułapkę. Zostawiliśmy ją na kilka dni, a efekty tych nagrań możecie zobaczyć na moim instagramie.

Sami zanocowaliśmy niewiele dalej. W linii prostej może był to nieco ponad kilometr. Zaparkowaliśmy Joggera na szczycie wzgórza, żeby nacieszyć się jeszcze zachodem słońca. Rozłożyliśmy tylne siedzenia, na których położyliśmy stelaż i dodawany fabrycznie materac. Ten element najbardziej podobał się Jagnie, więc ona spała w środku, a dla nas, rozstawiliśmy duży namiot dodawany do wersji Extreme Joggera.

Namiot połączony jest przez otwarty bagażnik rękawem, więc cały czas mogliśmy mieć Jagnę na oku. Ona spała, a my siedzieliśmy przy ognisku czekając na wycie wilków.

Artykuł W poszukiwaniu wilków pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Montaż: Anna Skoczek

FB/IG: Mikrowyprawy

Zarezerwuj wyprawę.

Artykuł Jakie magiczne moce ma Puszcza Białowieska? pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.