Biebrzański Park Narodowy, obejmujący te tereny, jest największym parkiem narodowym w Polsce. Bagna Biebrzańskie to dom dla wielu rzadkich gatunków roślin i zwierząt. Wśród
nich można spotkać takie skarby jak orzeł bielik, bocian czarny, wilki, łosie oraz liczne gatunki ptaków wodnych i błotnych. To prawdziwy raj dla ornitologów – w okresie wiosennych i jesiennych przelotów można tu obserwować tysiące ptaków migrujących oraz unikatowych gatunków takich jak:

• Bielik (Haliaeetus albicilla) – Jeden z największych ptaków drapieżnych w Europie. Charakteryzuje się białym ogonem i potężnym dziobem.
• Bocian czarny (Ciconia nigra) – Rzadki i chroniony gatunek, odróżniający się od bardziej znanego bociana białego. Ma czarne upierzenie z metalicznym połyskiem i białym brzuchem.
• Orlik grubodzioby (Clanga clanga) – Jest to rzadki ptak drapieżny, który gniazduje w dużych, starych drzewach na bagnach. W Polsce występuje głównie na Bagnach Biebrzańskich.
• Żuraw (Grus grus) – Duży ptak brodzący, znany ze swoich charakterystycznych, głośnych odgłosów. Często można go spotkać na bagnach, gdzie żeruje i gniazduje.
• Dubelt (Gallinago media) – To mały ptak siewkowaty, który jest bardzo trudny do zauważenia ze względu na swoje kamuflujące upierzenie. Jest jednym z najrzadszych ptaków w Polsce.

Bagna, ze względu na swoje rozległe mokradła, lasy i łąki, stanowią idealne środowisko dla łosi. Łosie preferują tereny wilgotne, z dużą ilością roślinności wodnej i bagiennej, którą się żywią. Właśnie dla tego występuję tutaj największa populacja łosia w Polsce.

Dla odwiedzających dostępne są liczne szlaki piesze, rowerowe oraz kajakowe, które umożliwiają zwiedzanie tego unikatowego ekosystemu. Szczególnie polecane są spływy kajakowe rzeką Biebrzą, które pozwalają na bliski kontakt z dziką przyrodą. Można również wybrać się na spacer po drewnianych kładkach prowadzących przez najcenniejsze obszary bagienne. Gorąco polecamy szlak „CARSKA DROGA” oraz ścieżkę edukacyjną „CZERWONE BAGNO”.

Bagna Biebrzańskie to miejsce, gdzie przyroda i kultura spotykają się, oferując wiele unikalnych wydarzeń. Festiwale i targi przyciągają turystów, którzy chcą doświadczyć piękna tego regionu i jego bogatej tradycji. Naszym zdaniem najciekawszymi lokalnymi wydarzeniami są: Dni Biebrzańskiego Parku Narodowego, Biebrzańskie Targi Przyrodnicze, Biebrzańskie Święto Bagna oraz Biebrzańskie Spotkania Ornitologiczne.

Wizyta na bagnach to również doskonała okazja do edukacji ekologicznej. MIKROWYPRAWY oferują wycieczki z przewodnikiem, które przybliżają odwiedzającym tajniki życia w bagnach. To miejsce, gdzie można nauczyć się szacunku do natury i zrozumieć, jak ważne jest jej zachowanie dla przyszłych pokoleń.

Bagna Biebrzańskie z pewnością pozostawią niezapomniane wrażenia. Dzika przyroda, niezwykłe krajobrazy i bogactwo gatunków sprawiają, że każdy, kto odwiedzi ten region, będzie chciał tu wracać. To idealne miejsce na odpoczynek, kontakt z naturą i odkrywanie piękna polskich krajobrazów.

Artykuł Odkryj Magię Bagien Biebrzańskich pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Niektóre z gatunków ptaków, które można spotkać w Puszczy Boreckiej to:

Bielik (Haliaeetus albicilla):
Ten majestatyczny ptak drapieżny jest często widywany nad jeziorami i lasami Puszczy Boreckiej.

Bocian czarny (Ciconia nigra):
Puszcza Borecka zapewnia odpowiednie siedliska lęgowe dla bocianów czarnych, które można obserwować w pobliżu zbiorników wodnych.

Wólka europejska (Coracias garrulus):
Te kolorowe ptaki są znane z lęgów w otwartych lasach i łąkach regionu w miesiącach letnich.

Żuraw zwyczajny (Grus grus):
Tereny podmokłe Puszczy Boreckiej służą jako ważne miejsca przystankowe i lęgowe dla żurawi zwyczajnych podczas ich migracji.

Dzięcioł duży (Dendrocopos major):
Ten gatunek dzięcioła jest powszechny na zalesionych obszarach Puszczy Boreckiej, gdzie można go usłyszeć bębniącego na drzewach.

Kobuz (Falco subbuteo):
Te zwinne sokoły znane są z polowania na owady i małe ptaki na otwartych terenach leśnych.

Słowik szary (Caprimulgus europaeus):
Te nocne ptaki można spotkać w Puszczy Boreckiej w sezonie lęgowym, często w pobliżu polan i skrajów lasu.

Wilga złotawa (Oriolus oriolus):
Znana ze swojego jaskrawożółtego upierzenia, wilga złotawa może być obserwowana w lasach Puszczy Boreckiej w miesiącach letnich.

Myszołów zwyczajny (Buteo buteo):
Ten szeroko rozpowszechniony ptak drapieżny szybuje nad zalesionymi terenami w poszukiwaniu małych ssaków i ptaków.

Strzyżyk (Troglodytes troglodytes):
Te małe, ale śpiewne ptaki są powszechnie spotykane w gęstym poszyciu Puszczy Boreckiej.

To tylko kilka przykładów gatunków ptaków, które można spotkać w Puszczy Boreckiej. Zróżnicowane siedliska tego obszaru wspierają bogatą społeczność ptaków, co czyni go doskonałym miejscem dla entuzjastów obserwacji ptaków.

Ssaki Puszczy Boreckiej:

Żubr (Bison bonasus):
Puszcza Borecka znana jest z populacji żubrów, zwanych również żubrami. Te majestatyczne zwierzęta zostały reintrodukowane na tym obszarze i obecnie dobrze prosperują w lesie. (Pop. 120)

Jeleń szlachetny (Cervus elaphus):
Te duże zwierzęta roślinożerne są powszechnie spotykane na zalesionych obszarach Puszczy Boreckiej, zwłaszcza wczesnym rankiem lub późnym wieczorem.

Dzik (Sus scrofa):
Dziki są szeroko rozpowszechnione w całej Puszczy Boreckiej, poszukując pożywienia w runie leśnym i na dnie lasu.

Sarna (Capreolus capreolus):
Te małe i wdzięczne jelenie są często spotykane na zalesionych terenach i polanach Puszczy Boreckiej.

Zając europejski (Lepus europaeus):
Te szybko biegające ssaki można spotkać na otwartych łąkach i polach w Puszczy Boreckiej i jej okolicach.

Borsuk europejski (Meles meles):

Borsuki to nocne stworzenia zamieszkujące zalesione obszary i systemy nor Puszczy Boreckiej.

Kuna leśna (Martes martes):
Te nieuchwytne drapieżniki są sporadycznie widywane w Puszczy Boreckiej, szczególnie w dojrzałych lasach z dużą ilością zadrzewień.

Wydra europejska (Lutra lutra):
Wydry to półwodne ssaki zamieszkujące jeziora, rzeki i tereny podmokłe Puszczy Boreckiej, gdzie żywią się rybami i innymi wodnymi ofiarami.

Bóbr europejski (Castor fiber):
Bobry odgrywają ważną rolę w kształtowaniu siedlisk podmokłych Puszczy Boreckiej poprzez budowanie tam.

Wilk europejski (Canis lupus):
Chociaż rzadziej spotykane, wilki zamieszkują odległe i mniej zaburzone obszary Puszczy Boreckiej, gdzie odgrywają kluczową rolę jako drapieżniki szczytowe.

To tylko kilka przykładów gatunków ssaków, które nazywają Puszczę Borecką domem. Bogata bioróżnorodność tego obszaru sprawia, że jest on doskonałym miejscem zarówno dla entuzjastów dzikiej przyrody, jak i miłośników natury.

Artykuł Unikalne zwierzęta Puszczy Boreckiej pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

[post powstał we współpracy z @Dacia_pl #współpracareklamowa #PrzygodaWDacii #DaciaJogger #ChwileZDacią #ŻyjZDacią]

Pierwszy raz usłyszałem wilki w Beskidzie Żywieckim. Była noc czarna jak smoła, tylko daleko w dolinie przebijały się liche światełka ze wsi. Właśnie skończyliśmy obserwować jelenie podczas rykowiska. Zwinęliśmy czatownię (namiot obserwacyjny) i podeszliśmy pod górę, do miejsca, gdzie zaparkowaliśmy samochód.

Poszedłem jeszcze pod drzewko i wtedy usłyszałem ten dźwięk pierwszy raz w życiu. Nie byłem jeszcze świadomy, co to jest więc podszedłem do naszego przewodnika:

Co to za odgłos? – zapytałem.

To wilki wyją. Matka nawołuje się z młodymi. – odpowiedział.

A najbardziej fascynujące było to, że wyły w miejscu, w którym jeszcze kilka minut temu siedzieliśmy w czatowni. To był przełomowy moment w moim życiu. Na własnej skórze doświadczyłem prawdziwej dzikości. I to na wyciągnięcie ręki! Byliśmy zaledwie czterdzieści minut drogi od Żywca, w którym zatrzymaliśmy się na nocleg.

Krótko później rzuciłem pracę w mediach, napisałem książkę „Mikrowyprawy w wielkim mieście” i zawodowo zacząłem się zajmować wilkami. Zabierałem ludzi do lasu, opowiadałem o wilkach podczas prelekcji w i podcastach, doradzałem rolnikom, którzy chcieli zabezpieczyć swoje zwierzęta, a nocami chodziłem w teren, żeby jeszcze raz spotkać albo usłyszeć całą watahę.

Kiedy wybieraliśmy działkę pod budowę domu na Mazurach, wisienką na torcie okazały się wilcze tropy, które znaleźliśmy na jej terenie. Potem, chodząc po okolicznych lasach, przekonałem się, że to nie był przypadek, wilki przebywają w naszym sąsiedztwie na stałe!

Jagnę, pierwszy raz z żoną zabraliśmy na tropienie wilków, kiedy miała niecały roczek. Zresztą zanim nauczyła się mówić, najpierw nauczyła się warczeć jak mały wilczek. Szliśmy łąką, na której kilka dni wcześniej znalazłem kilka wilczych kup, a kiedy przystanęliśmy przy świerkowym młodniku, wybiegł przed nami wilk.

Od tego czasu w lesie jesteśmy regularnie. Jagna nauczyła się wyć do wilków, nie brzydzą jej wilcze odchody i sama szuka wilczych łap odciśniętych w piachu albo błocie.

Zwykle, pierwsze wilcze tropy znajdujemy za ostatnim domem w wiosce. Na skrzyżowaniu często znajduję ślady łap albo odchody. Tym razem udało nam się trafić tylko na lisią kupę, który sądząc po licznych pestkach, obżerał się polnymi jabłkami.

Na pobliskim wzgórku wilki lubią polować na sarny. Lokalna wataha przepędza je przez las, zagania na wzgórze, a potem zbiega za nimi w dół i dobiera się do tych, które zatrzymały się na płocie okalającym szkółkę leśną.

Tak, wilki są niesamowicie inteligentne i sprytne. Wykorzystają każdą okazję czy przeszkodę w terenie, tylko po to, żeby zwiększyć swoje szansę na sytą kolację. Na ten płot masowo nabierają się sarny. Właściwie co tydzień znajduję tam świeże ślady wilczych posiłków.

Tym razem Jagna znalazła pióra całkiem sporego ptaka, do którego musiał się dobrać wilk albo lis. Dla pierwszego to musiała być przekąska, dla drugiego posiłek na dobrych kilka dni.

Wsiedliśmy do auta i pojechaliśmy w kolejny „hot spot”, który wilki lubią znaczyć. Dobrze się maskowaliśmy, bo nasza Dacia miała zielony lakier cèdre idealnie wtapiający się w leśne otoczenie. Może to, a może cicho chodzący silnik na gazie (Jogger w wersji Extreme ma dwa baki: benzynowy i gazowy zapewniające 1000 km zasięgu) sprawiły, że spotkaliśmy łosia. Chwilę się na nas gapił, a potem przebiegł nam tuż przed maską.

Dojechaliśmy na wilcze skrzyżowanie, tym razem też bez szczęścia: ani śladu wilka, ale potem zrozumiałem dlaczego. Kilkaset metrów dalej leśnicy prowadzili intensywną wycinkę, więc wilki uciekły tak daleko jak tylko się dało. (To mit, że wilki nie boją się ludzi. Tysiące lat polowań nauczyły je, że człowiek, to dla nich przede wszystkim niebezpieczeństwo.)
Ale wiedziałem, że niedaleko jest lisia nora, przy której na wiosnę znalazłem wilcze tropy i od dawna chciałem tam postawić fotopułapkę. Miałem nadzieję, że wilk, po jednym z nieudanych polowań (skuteczność to tylko 10%), zgłodnieje i połasi się na łatwą zdobycz.

Podjechaliśmy tam naszą Dacią, przedarliśmy się przez zarośla chroniące dostępu i dokładnie naprzeciwko wejścia do lisiej nory przywiązałem do drzewa fotopułapkę. Zostawiliśmy ją na kilka dni, a efekty tych nagrań możecie zobaczyć na moim instagramie.

Sami zanocowaliśmy niewiele dalej. W linii prostej może był to nieco ponad kilometr. Zaparkowaliśmy Joggera na szczycie wzgórza, żeby nacieszyć się jeszcze zachodem słońca. Rozłożyliśmy tylne siedzenia, na których położyliśmy stelaż i dodawany fabrycznie materac. Ten element najbardziej podobał się Jagnie, więc ona spała w środku, a dla nas, rozstawiliśmy duży namiot dodawany do wersji Extreme Joggera.

Namiot połączony jest przez otwarty bagażnik rękawem, więc cały czas mogliśmy mieć Jagnę na oku. Ona spała, a my siedzieliśmy przy ognisku czekając na wycie wilków.

Artykuł W poszukiwaniu wilków pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Artykuł Jak zdobyć własną wyspę? pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Osóbka-Morawski tak wspomina to w swoich dziennikach:

W przypadku Puszczy Białowieskiej problem narodowościowy nie istnieje, gdyż przecież żubry i inna zwierzyna przynależności narodowej nie posiadają. Puszcza Białowieska jest zaś naszym parkiem narodowym, historycznym miejscem walk partyzanckich w powstaniach o niepodległość Polski z Caratem i ma dla Polski duże znaczenie psychologiczne. Poza tym Polska ma lasy wytrzebione przez Niemców, a również Puszcza jest naszym zagłębiem surowcowym dla Hajnówki. Dlatego apelujemy usilnie, aby Puszcza Białowieska została przy Polsce. Stalin ani słuchać nie chciał dalszej dyskusji na ten temat i oświadczył: „nada kończyt’ dieło”.

Osóbka-Morawski miał zagrozić rezygnacją ze stanowiska przewodniczącego PKWN jeśli Puszcza nie będzie nasza. Po godzinie zadzwonił Mołotow z informacją, że towarzysz Stalin się zgadza.

KOMENTARZ: oczywiście trzeba traktować dzienniki i „heroiczną” postawę Osóbki z dystansem. Nie wiadomo do końca ile w tym autopromocji.

Źródła: Witold Szabłowski – Notatnik Reportera oraz E. Osóbka-Morawski, „Dziennik polityczny 1943-1948”, Gdańsk 1981

Artykuł A wiecie, że cała Puszcza Białowieska miała być w granicach Białorusi? pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

Posłuchajcie!

Artykuł Dlaczego przyroda jest bezwartościowa? pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

W życiu nie widziałem jelenia na żywo, nawet podczas rykowiska, choć raz udało mi się go usłyszeć. Jesienią szedłem przez góry na północy Węgier i nieświadomy niczego trafiłem na rykowisko. Na początku nie wiedziałem, co to jest i zacząłem się bać. Najtrudniejsza była noc, spałem na dziko, sam w górach, a wokół mnie konkurowały ze sobą byki: kto mocniej wstrząśnie lasem. Niski, tubalny głos niósł się echem po całej okolicy. Miałem wrażenie, że ziemia drży, a z drzew spadają liście. Nie myślałem wtedy, że to człowiek jest królem puszczy, czułem się za to mały i bezbronny.

– tak w „Mikrowyprawach w wielkim mieście” wspominałem moje pierwsze w życiu rykowisko. Najbardziej niezwykły spektakl jakiego można doświadczyć w Polsce. Samce jeleni szukają wtedy łani do swojego haremu, chodzą po lasach i głośno ryczą.

Ten weekend to jeden z ostatnich momentów żeby załapać się na ten spektakl! Macie niepowtarzalną okazję żeby przeżyć coś, co będzie wspominać latami.

O to, gdzie najlepiej się udać i jak przygotować do rykowiska, zapytałem Michała Figurę ze Stowarzyszenia dla natury „Wilk”, który od 15 lat tropi zwierzęta w Beskidzie Żywieckim.

Jak się przygotować do słuchania rykowiska?   

Michał Figura*: Jelenie odzywają się głównie w nocy, zaczynają zwykle po godzinie 20. Przede wszystkim zadbajmy o ciepłe ubranie, latarkę i termos gorącego napoju. Do samego słuchania nie potrzebujemy specjalnie kamuflażu ale nie zaszkodzi okryć się kocem lub siatką maskującą.

Jakie miejsce w lesie wybrać żeby mieć szanse usłyszeć i zobaczyć jelenie?   

M.F.: Posłuchać możemy z każdego miejsca blisko lasu gdzie jelenie występują. Natomiast na obserwację tego spektaklu najlepiej wybrać miejsce na skraju lasu i leśnej polany. Największe szanse zobaczenia jeleni mamy tuż przed zmierzchem lub tuż przed wschodem słońca. W przypadku chęci obserwacji dobrze jest zaopatrzyć się w strój maskujący, a najlepiej schować w czatowni.

W jakich lasach w Polsce jest największa szansa na rykowisko?  

M.F.: Tak naprawdę szansa uczestniczenia w rykowisku jest w każdym większym kompleksie leśnym gdzie występują jelenie. Zazwyczaj rozpoczyna się ono w drugiej  połowie września i trwa do połowy października lecz jest to uzależnione od wielu czynników. W  zależności od regionu jeleni można słuchać już od końca sierpnia czasem nawet do końca listopada. Osobiście polecam góry Beskidy, Bieszczady. Siadając na niewielkim wzgórzu usłyszymy  jelenie z okolicznych dolin i stoków górskich.

* Jeśli chcielibyście się wybrać na rykowisko z Michałem skontaktujcie się z nim tutaj. A jeśli chcielibyście przeczytać o moich doświadczeniach z rykowiskiem, książkę „Mikrowyprawy w wielkim mieście” z dedykacją ode mnie, możecie kupić tutaj.

Artykuł Kto mocniej wstrząśnie lasem? pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.